تصمیم بگیرید که تصمیم نگیرید!

تصمیم های کوچک تر تنها قدم نخست هستند. قدم بعدی تصمیم گیری برای دست کشیدن کامل از برخی فعالیت هاست. چون وقت شما محدود است، بدیهی است که بخشی از فعالیت های بدون اولویت به آینده موکول و یا به کلی کنار گذاشته شود. نقطه شروع مطلوب این است که فهرستی از فعالیت هایتان تهیه کنید و از خود بپرسید: اگر این کار را پیش تر انجام نداده ام، آیا اکنون آن را شروع می کنم؟

به گزارش کوبار،  قدس نوشت:«تصمیم»گیری و نقش و اهمیتش در کار و زندگی که معلوم است، اما درباره «ضد تصمیم»، اینکه چیست و چه زمانی باید به آن متوسل شد شاید کمتر و شاید هم اصلاً چیزی نخوانده یا نشنیده باشید.

اصلاً شاید این اصطلاح به نظرتان نامفهوم و بی معنی بیاید، اما وقتی به مقوله تصمیم گیری فقط به عنوان یک وظیفه و یا مسیله ای روزمره و طبق عادت نگاه کنیم یا فکر کنیم تصمیم گیری حتماً باید بلندپروازانه باشد و صرف مسایل بسیار بزرگ و سرنوشت ساز شود، چیزی به نام «ضد تصمیم» هم معنا پیدا کرده و ما و زندگیمان هم به آن نیاز پیدا می کنیم.

یک بار برای همیشه

«الیوربرکمن» نویسنده گاردین در مطلبی مفصل که سایت «ترجمان» هم آن را منتشر کرده به نقش و اهمیت «ضد تصمیم» ها و اینکه چه زمانی باید به آن فکر کرد پرداخته است. البته او پیش از آن، چند مثال درباره انواع و اقسام تصمیم گیری های ما می زند. به نظر «برکمن» مشکل بیشتر آن هایی که در برنامه ریزی هایشان به جایی نمی رسند، به هدف دلخواهشان دست پیدا نمی کنند و یا کلاً شکست می خورند این است که فکر می کنند فقط با گرفتن یک تصمیم قاطعانه می شود تغییر و تحولی در زندگی و کار و همه چیز ایجاد کرد.

او می گوید: «اصلاً عجیب نیست که اهدافمان در سال جدید -همان تصمیمات بزرگ، بلندپروازانه و سرنوشت ساز- هرگز به نتیجه نرسند. عجیب آن است که انتظار داریم ثمر بدهند!» 
اگر شما تصورتان این باشد که تصمیم گرفتن یعنی قاطعانه به خودتان بگویید «دفعه بعد فرق خواهد داشت»، این فقط موجب می شود احساس کنید در حال ایجاد تغییری واقعی هستید، درحالی که به احتمال زیاد فقط دارید با شور و شوق بیشتری آرزوی رسیدن به هدف را می کنید. به زودی هم می بینید که هیچ چیز طبق برنامه پیش نمی رود و بیش ازپیش از خودتان متنفر می شوید.

مثلاً خودتان را در نظر بگیرید… این خود قدیمی و آشنا، با تمام عیب ها و نگرانی ها، حالا فکر می کند زمان آن رسیده که  به خود جدیدی تبدیل شود. با وجود این، شخصی که بر این دگرگونی نظارت می کند، کسی که عادات جدید را انتخاب می کند و…  مسلماً خود قدیمی شماست. یعنی هر تغییری که ایجاد می کنید، هر راه و روش جدیدی که در پیش می گیرید همیشه نشانه و اثری از همان خود قبلی یعنی خودخود شما دارد. بنابراین به هیچ وجه تغییر نخواهید کرد یا دست کم آن تغییری که امید داشتید رقم نخواهد خورد. ازاین رو شاید زمان آن فرا رسیده که شیوه «ضد تصمیم» را بپذیرید، یعنی تصمیم بگیرید در سال جدید کمتر به خودتان سخت بگیرید و تغییرات کوچک سنجیده را به جای تغییرات دشوارتر انتخاب کنید. حتی تصمیم بگیرید فلان کار نامطلوب را یک بار برای همیشه ترک کنید.

شهامت و مقاومت

نقطه شروع ضد تصمیم، آنجاست که بپذیریم تغییر عادات کوچک و اهداف ساده، در مقایسه با اهداف بلندپروازانه، اغلب منجر به تحولات بیشتری می شود. ابتدا مثلاً به جای اینکه تصمیم بگیرید روزی 90 دقیقه برای نوشتن رمانتان وقت بگذارید، خود را ملزم کنید روزی 10 دقیقه برایش وقت بگذارید. 10 دقیقه، کمتر از روزی 90 دقیقه کار کردن ترسناک است، درنتیجه کمتر احتمال دارد کل کار را رها کنید. دوم، بدانید تکرار صرف یک کار برای شکل دادن عادت، بسیار مهم تر از جزییات عادتی است که به آن پایبند هستید. برخلاف کلیشه های خودیاری، بهترین پرسش هنگام شکل دادن عادت ها این نیست که «دوست دارم روزم چگونه باشد؟»، این است «فعالیت روزانه ای که حتی در پرمشغله ترین روزهای زندگی ام مطمیناً انجامش خواهم داد، چیست؟»

بااین حال، تصمیم های کوچک تر تنها قدم نخست هستند. قدم بعدی تصمیم گیری برای دست کشیدن کامل از برخی فعالیت هاست. چون وقت شما محدود است، بدیهی است که بخشی از فعالیت های بدون اولویت به آینده موکول و یا به کلی کنار گذاشته شود. نقطه شروع مطلوب این است که فهرستی از فعالیت هایتان تهیه کنید و از خود بپرسید: اگر این کار را پیش تر انجام نداده ام، آیا اکنون آن را شروع می کنم؟ منفی بودن پاسخ -یا صرفاً مبهم بودن آن- نشانه ای بارز است از فعالیتی که باید کنار گذاشته شود. محض اطلاع بگویم انتظار داشته باشید این کار بسیار دشوار باشد و در این راه باید جریت و شهامت زیادی به خرج بدهید و تا می توانید در رسیدن به هدف پایداری و مقاومت کنید. 

بگذارید خودش اتفاق بیفتد

بااین حال، برای پذیرش کامل شیوه ضد تصمیم، باید پا را فراتر بگذاریم. چه می شود اگر متعهد شویم بخش عمده ای از سال آینده را صرف مطلقاً هیچ کاری نکردن کنیم؟ «بیونگ چول هان» فیلسوف آلمانی کُره ای استدلال می کند نه فعالیت، بلکه عدم فعالیت است که به زندگی معنا، ارزش و آن چیزی را می بخشد که او «طراوت زندگی» می نامد. به گفته او بدون وقفه و درنگ، فعالیت فقط  به کنش و واکنش نسنجیده منجر می شود. سکوت است که به گفت وگو عمق می بخشد، بدون آرامش و سکوت، موسیقی وجود ندارد و هرچه هست فقط صدا و نویز است. اگر مهارت بی فعالیتی را از دست بدهیم، کم کم شبیه ماشین هایی می شویم که فقط به وظیفه خود عمل می کنند».

با همه این حرف ها ممکن است همان طور که سال نو می شود، احساس کنید واقعاً نیاز به تغییر دارید. ممکن است گمان کنید زندگی شما، در این برهه خاص، آن قدر آشفته یا ناسالم و یا خسته کننده است که یک دگرگونی بزرگ ضروری است. در این صورت، شاید بهتر باشد اساسی ترین پرسش را برای رشد شخصی بپرسیم. پرسشی که احتمالاً در تمام کتاب ها، دوره ها یا برنامه های خودیاری و حتی در برخی روش های روان درمانی ممنوع است: اگر هیچ گاه تغییر نکنیم چه اتفاقی می افتد و بعد از آن چه خواهد شد؟

طبیعتاً این رویکرد در ابتدا مانند این است که تسلیم شوید و به زندگی ای رضایت دهید که بسیار بدتر از آن چیزی است که می توانستید با تلاش و کوشش بدست آورید. اما این پرسش ارزش پرسیدن را دارد چون برای بسیاری از افراد، تسلیم شدن و قطع امید به این شکل و در این مرحله، به طور غیرمنتظره ای، احساس رهایی را به همراه دارد. این افراد با فاصله گرفتن از مشکلی که زندگی آن ها را تحت تاثیر قرار داده، احساس آزادی بیشتری می کنند تا به مرور درگیر فعالیت هایی شوند که در لحظه حال برایشان معنادار است. عجیب اینکه در نهایت، تغییر دادن خودشان، شرایط  و مشکلی که آزارشان می داد هم آسان تر می شود. بنابراین در سال جدید، مثل گذشته نباشید. چند هدف را تعیین کنید یا اصلاً هیچ هدفی را تعیین نکنید. از فعالیت هایی که دیگر معنادار یا لذت بخش نیستند کنار بکشید. آرام شوید. به خودتان و افراد نزدیکتان کمتر سخت بگیرید. از پافشاری و عجله برای تغییر دست بکشید. اول از خود بپرسید به راستی می خواهید چه چیزی در زندگی شما شکل بگیرد، سپس اجازه دهید تغییر آرام آرام اتفاق بیفتد.

پایان خبر کوبار

تصمیم بگیرید که تصمیم نگیرید!